De mythe van de alleswetende leider
“Vroeger was de baas iemand die alles wist. Vandaag verwacht iedereen dat je jezelf toont.” Die zin, ergens halverwege het gesprek, vat de shift perfect samen. Jasper geeft openlijk toe dat hij zijn rol als leider pas echt begon te begrijpen toen hij toegaf dat hij niet alles kon weten of oplossen. “Vroeger dacht ik dat ik alles zelf moest dragen. Vandaag geef ik mijn team de cijfers én mijn twijfels.”
Aurélie herkent het. Ook zij worstelde met het verschil tussen advies geven als HR-businesspartner, en zélf de eindverantwoordelijkheid dragen als leidinggevende. “Ik heb geleerd dat aanwezig zijn belangrijker is dan altijd het juiste antwoord hebben. En dat is soms echt lastig.”
Leiderschap, zo blijkt, is niet langer een rol die je invult. Het is een zoektocht die je leeft.
Tussen empathie en grenzen trekken
Kwetsbaarheid klinkt mooi, maar hoe doe je dat als leider zónder jezelf te verliezen? Dat is een terugkerende vraag aan de tafel. Want als leider ben je ook mens. En dus neem je soms je stress mee naar kantoor, je twijfels naar een overleg, of je vermoeidheid mee in een gesprek. Hoe ga je daarmee om?
Jasper: “Ik dacht dat ik altijd positief en sterk moest zijn. Maar als ik zelf slecht in mijn vel zit, merkt mijn team dat toch. Dus zeg ik het nu gewoon: vandaag is het even lastig, maar het ligt niet aan jullie. Dat haalt de druk weg. Voor hen én voor mij.”
Karen deelt hoe moeilijk het soms is om in je rol als leider toch je menselijkheid te behouden, zonder de professionele lijn te verliezen. “Transparantie werkt, maar het moet wel veilig zijn. En begrensd. Kwetsbaarheid mag nooit een dump zijn.”
De spiegel van jong leiderschap
Wat dit gesprek bijzonder maakt, is dat het geen tegenstelling tussen generaties opzoekt. Wel een dialoog. Jasper vertelt hoe hij als jonge leider leerde feedback geven, duidelijk zijn over verwachtingen én tegelijk ruimte laten voor andere stijlen. Hij zegt het eerlijk: “Soms ging ik te ver in vrijheid geven. Vandaag ben ik duidelijker. Mijn team weet wat er onderhandelbaar is – en wat niet.”
Aurélie benadrukt dat ook oudere generaties mogen leren van jong talent. Niet door hen te pamperen, maar door écht te luisteren. “Leiderschap is geen toneel. En jonge mensen prikken daar meteen door.”
Er wordt veel gelachen aan tafel. Over de idealen waarmee je start. De confrontatie met de realiteit. En hoe je leert dat je eigen stijl misschien wel net genoeg is – als je die tenminste durft tonen.
Mentale gezondheid begint bovenaan
Het gesprek schuift geleidelijk richting welzijn. En ook daar blijkt leiderschap bepalend. Want hoe praat je over mentale gezondheid als leider? Moet je dat doen? En hoe ver ga je daarin?
Aurélie vertelt hoe DPG Media inzet op metingen, maar benadrukt dat cijfers niet alles zeggen. “Het zijn de leidinggevenden die het verschil maken. Niet het beleid. Als zij niet zien hoe iemand zich voelt, komt het niet in de data.”
Jasper voegt toe dat hij zelf als jonge leider vaak het gevoel heeft ‘te moeten zorgen’. Dat hij soms verder gaat dan zijn rol. En tegelijk voelt hoe belangrijk het is dat iemand die verantwoordelijkheid opneemt. “Maar waar ligt de grens? En wie bewaakt die?”
Een workshop over persoonlijke financiën? Waarom niet. Geen frisdrank op kantoor? Prima. Maar ook daar: geen redder spelen. Wel faciliteren. Zodat je mensen zelf kunnen kiezen voor welzijn – mét rugdekking.
Kwetsbaarheid als voorbeeldgedrag
Op het einde van het gesprek delen alle aanwezigen iets persoonlijks. Over falen. Over angst. Over druk. Over leren. Over feedback krijgen én geven. Jasper vertelt hoe hij ooit dacht dat feedback altijd direct en zakelijk moest zijn. Tot hij besefte dat niet iedereen daarin hetzelfde nodig heeft. Aurélie spreekt over de ontdekking dat complimenten niet haar taal zijn, maar dat ze bij anderen wel als zuurstof werken.
De conclusie is helder: leiderschap is geen uniforme rol. Het is een context, een relatie, een constant evenwicht. En dus moet je jezelf goed kennen. Niet om perfect te zijn, maar om richting te kunnen geven – aan anderen én aan jezelf.
De leider van vandaag? Die weet dat hij het niet altijd weet.
Hij (of zij) durft dat ook te zeggen. Niet als zwakte, maar als kracht. Want net in die ruimte ontstaat verbinding. En daar begint échte groei. Voor het team, voor de organisatie, en voor jezelf.
Aan de Generatietafel werd dat geen theorie. Het werd een echt gesprek. Tussen mensen die proberen, botsen, herbeginnen. En onderweg misschien net daarom leiderschap vormgeven dat wérkt – vandaag én morgen.
